Review of Viktor Gjika’s Films

Abstract

Drawing on close readings of cinematography, sound design, and allegorical imagery, this review reevaluates Viktor Gjika’s Rrugë te Bardha / White Paths (1974) and Gjeneral Gramafoni / The General Gramophone (1977) as sophisticated acts of coded resistance within Enver Hoxha’s Albania. In White Paths, the film’s sparse dialogue and ambient soundscape reconceptualize the telephone-line repairman’s labor as a form of secular martyrdom, subtly critiquing state surveillance and ideological conformity. Conversely, The General Gramophone employs satirical scale and an overlapping sound environment to expose the theatricality and fragility of nationalist propaganda. By juxtaposing these contrasting formal strategies—measured minimalism versus carnivalesque excess—the review argues that Gjika’s work not only subverts socialist-realist conventions but also advances our understanding of how cinema can convey nuanced dissent under authoritarian regimes.

Ky recensim bazohet në analiza të kujdesshme të kinematografisë, dizajnit zanor dhe imazherisë alegorike për të rivlerësuar Rrugë te Bardha / White Paths (1974) dhe Gjeneral Gramafoni / The General Gramophone (1978) të Viktor Gjikës si aktet e sofistikuara të rezistencës së koduar nën regjimin e Enver Hoxhës. Në Rrugë te Bardha, dialogu i rrallë dhe peizazhi zanor ambiental rikonceptojnë punën e linjave telefonike të protagonistit si një formë martirizmi sekular, duke kritikuar në mënyrë të hollë mbikëqyrjen shtetërore dhe konformitetin ideologjik. Përkundrazi, Gjeneral Gramafoni përdor shkallë satirike dhe një ambient zanor të mbivendosur për të ekspozuar teatralitetin dhe brishtësinë e propagandës nacionaliste. Duke kundërvënë këto strategji formale – minimalizëm të matur kundrejt ekzagjerimit karnevalesk – the recensim argumenton se vepra e Gjikës jo vetëm sfidon konventat e realizmit socialist, por edhe zgjerojnë kuptimin tonë për mënyrën se si filmi mund të artikulojë rezistencë të nuancuar nën regjime autoritare.